Βεντούζες

Οι βεντούζες είναι μια μέθοδος θεραπείας στην οποία χρησιμοποιούνται μικρά γυάλινα ή πλαστικά κύπελλα. Με την εισαγωγή φλεγόμενου βαμβακιού, μειώνουμε την πίεση μέσα σ’ αυτά, δημιουργόντας κενό αέρος,  έτσι ώστε το δέρμα και οι επιφανειακές μυικές στοιβάδες να τραβηχτούν και να μείνουν για λίγο μέσα στο κύπελλο. Παρά το γεγονός ότι η εφαρμογή της θεραπείας αυτής μπορεί να πραγματοποιηθεί σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος, γίνεται κυρίως στην πλάτη του ασθενούς κατά μήκος των μεσημβρινών.

Στη δύση, η επικρατέστερη επιστημονική ονομασία της βεντουζοθεραπείας είναι “Μυοπεριτονιακή Αποσυμπίεση” (Myofascial Decompression).

Οι Φυσιοθεραπευτές βλέπουν τη Μυοπεριτονιακή Αποσυμπίεση σαν μια ευεργετική συμπληρωματική τεχνική αποκατάστασης ιδιαίτερα αποτελεσματική σε περιστατικά στα οποία ο ασθενής παρουσιάζει περιορισμούς στο μαλακό ιστό που ενδέχεται να εμποδίσουν τη σωστή βιομηχανική ή/και να προκαλέσουν άλγος.

Υποστηρίζοντας το γεγονός ότι οι σφυχτοί συνδετικοί ιστοί απαιτούν παρατεταμένη διάταση χαμηλού φορτίου ώστε να δημιουργηθεί σε αυτούς ερπυσμός και να επέλθουν μόνιμες βελτιώσεις στη διατασιμότητά τους, η Μυοπεριτονιακή Αποσυμπίεση είναι χρήσιμη στη θεραπεία χρόνιων τραυματισμών, όπως θυλακίτιδα, τενοντίτιδα, και μυοπεριτονιακά σύνδρομα πόνου.

Επίσης, μπορεί να είναι αποτελεσματική σε μετεγχειρητικούς ασθενείς οι οποίοι αναπτύσσουν περιορισμούς μαλακού ιστού ως αποτέλεσμα του χειρουργικού τραύματος και της αιμορραγίας τα οποία μπορούν να προκαλέσουν συμφύσεις εντός του περιτονιακού συστήματος του σώματος.

Σύμφωνα με τη θεωρία της Κινέζικης Ιατρικής, η εφαρμογή αυτής της θεραπείας βοηθάει στο “ξεμπλοκάρισμα” σε καταστάσεις στάσης Qi και αίματος καθώς και στην αποβολή εξωγενών βλαπτικών παράγοντων, όπως το Κρύο.

Η θεραπεία αυτή, δραστηριοποιεί την αποβολή τοξινών που μπορεί να βρίσκονται μπλοκαρισμένες στους μαλακούς ιστούς ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιεί το κυκλοφορικό σύστημα.

Οι κυριότεροι λόγοι για τη χρήση βεντούζας στην εποχή μας είναι η θεραπεία του πόνου (κυρίως μυοσκελετικού), των γαστρεντερικών και πνευμονικών διαταραχών (κυρίως χρόνιου βήχα και άσθματος) και του κρυολογήματος.

Σην αρχαιότητα εφάρμοζαν αυτήν την τεχνική χρησιμοποιώντας κομμάτια από μπαμπού ή κέρατα. Η παλαιότερη χρήση της θεραπευτικής αυτής μεθόδου στην Κίνα καταγράφεται από το διάσημο Ταοϊστή αλχημιστή και βοτανολόγο, Κε Χονγκ (281–341 π.Χ.), ενώ υπάρχουν αναφορές για την εφαρμογή της σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως Ελλάδα, Αίγυπτο και Ινδία.